april 2012

Ik denk dat sommigen van ons ongeveer hetzelfde dachten , twee maanden geleden , toen ons het afschuwelijke nieuws bereikte over de roofoverval door een jongen van het SJL.
“Wat voor jongen moet dat zijn?” en vooral, “Uit wat voor gezin komt die jongen?”.
Dat waren althans mijn eerste gedachten , moeder van kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd! Kinderen die opgroeien in een “normaal “gezin en die naar mijn weten lekker in hun vel zitten en geen noemenswaardige geheimen/ problemen voor mij en mijn man hebben!
Naar wat ik ervan heb gehoord, komt de jongen uit een zgn “normaal” autochtoon gezin, ik geloof net zo’n gezin als waaruit mijn kinderen komen.
Met ouders die net als ik gewoon hun best doen om hun kinderen te begeleiden, om op te groeien tot verantwoordelijke, eerlijke volwassenen die zich kunnen handhaven in een maatschappij die steeds harder wordt!
Ouders die nu door een regelrechte hel gaan, niet alleen om de zorg van hun kind, maar waarschijnlijk ook opgegeten worden door een gevoel van schuld en onmacht. Wat hebben ze niet gezien , waar zijn ze de mist ingegaan, en nog veel meer van dit soort vragen!
Ik kan me waarschijnlijk niet voorstellen wat er door hun heen gaat, maar ik leef wel met ze mee!
Het heeft bij mij in ieder geval weer eens de ogen geopend. Helaas, maar wel goed!
Ik wil ook niet verder ingaan op het afschuwelijke voorval maar het heeft me wel aan het denken gezet …
In hoeverre weten we nou eigenlijk echt waar onze kinderen allemaal mee bezig zijn? Tegenwoordig zit mijn dochter van bijna 15, liever alleen met haar i-phone boven op haar kamer een beetje te “chillen” zoals ze het noemt. “Gezellig “ zeg ik dan, en sommeer haar vervolgens om maar gewoon
naar beneden te komen en gezellig bij ons op de bank televisie te komen kijken.
Maar als ik dit niet vraag dan zitten de kinderen van tegenwoordig toch vaker het liefs op hun eigen kamer.
Nu moet ik wel zeggen dat toen ik haar leeftijd had, ik ook liever geregeld op mijn eigen kamer zat. Echter was dit om muziek te luisteren (de muziek die mijn ouders niet konden waarderen)of gewoon met een vriendinnetje de laatste roddels doornemen, een vriendin die mijn ouders daadwerkelijk in levende lijve door de voordeur naar binnen hadden zien komen!
Maar tegenwoordig zitten onze kinderen op hun kamer , met heel veel “ vrienden” die wij als ouders niet binnen hebben zien komen ,vrienden die via social media op “bezoek” komen en nota bene ook nog eens 24/7 als ze willen!!
Vroeger kende mijn moeder al mijn vrienden , ken jij al de vrienden van jouw kind….?