Pamper ik mijn kinderen te veel? ?>

Pamper ik mijn kinderen te veel?

jan 2012

Een aantal jaren geleden heeft mijn man een boek geschreven waarin hij refereert naar zijn moeilijke jeugd. Hij verteld daarin omonwonden dat hij het vroeger erg zwaar heeft gehad en heeft moeten “overleven” nadat zijn ouders waren gescheiden en keuzes maakten die voor een kind verre van ideaal waren! Hij heeft zich als kind vaak ongelukkig en niet begrepen gevoeld, niet alleen door zijn ouders maar ook op school waar ze hem als “dom” bestempelde, niet wetende dat hij dyslectisch was!
Zo heeft hij zich door zijn pubertijd heen geworsteld! Nu realiseert hij zich dat zijn ouders destijds niet bij machte waren om zaken anders aan te pakken!

Verder in het boek verteld hij nu ronduit dankbaar te zijn voor zijn jeugd, omdat deze het heeft gevormd tot wie hij nu is! Het heeft hem geleerd te knokken en door te zetten om dingen te bereiken, en om ergens vol voor te gaan!
Hij heeft niets in zijn leven kado gekregen maar overal altijd voor geknokt en zich niet bij het minste of geringste uit het veld laten slaan, dit was hem dus al vroeg geleerd! Ik kom zelf overigens ook uit een gebroken gezin en heb niet de meest warme jeugd gehad. Wat wellicht ook aan die generatie lag hoor!

Marc en ik zijn tot op heden (je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt) gelukkig getrouwd en hebben twee bloedjes van kinderen, die alles hebben wat hun hartje begeert. Misschien juist door onze eigen jeugd, overcompenseren we ook wat!
Dat is dan ook af en toe mijn onzekerheid! Want eerlijk is eerlijk ik heb mijn kinderen al vaker dan een keer psychologisch laten onderzoeken. En ook al eens bij een therapeut gebracht omdat ze niet lekker in hun vel zaten, of dat ik vond dat er op school niet uitkwam wat er in zit. Niet omdat ik perse bepaalde cijfers verwachtte, maar een ongelukkig kind op school is verschrikkelijk!! Ik wil als ouder namelijk eigenlijk maar een ding en dat is dat mijn kind zich “lekker”voelt en gelukkig is!
Als ik dan aan het verhaal van Marc denk, dan bekruipt me toch af en toe het gevoel van , “doe ik het wel goed?”, pamper ik ze niet te veel?” “Hoe leren ze nu te knokken en door te zetten, hoe zullen mijn kinderen later met tegenslagen om gaan?”
Het is zo ontzettend dubbel allemaal. “Maak ik watjes van ze?” Of.., doordat ze goed in hun vel zitten en zich veilig voelen, hebben ze dadelijk zoveel zelfvertrouwen dat ze daarmee ook de wereld met allerlei obstakels tegemoet kunnen treden?
Ik weet het niet hoor. Dan lees ik weer in artikelen dat het goed is om de stap naar de therapeut te zetten want zo zegt men : “hoe eerder je een bepaald probleem aanpakt, des te meer mogelijkheid een kind heeft om een sterk gevoel van eigenwaarde te ontwikkelen: de basis van een gelukkig leven.”
Om vervolgens te lezen: “ouders gaan tegenwoordig veel te snel met hun kind naar de psychotherapeut of orthopedagoog om hen vervolgens een stempel te geven!” .
Of “de scholen veranderen langzaam van onderwijs- in pseudozorginstellingen, het vroege opsporen van ontwikkelings-, leer- en gedragsstoornissen krijgt de boventoon.” Laat een kind gewoon eens ongelukkig zijn en sleep het niet meteen naar de dokter voor een verwijsbrief!” Het hoort erbij!”

 

En zo kom ik tot de conclusie:
Ik doe het gewoon op mijn manier , in ieder geval doe ik mijn stinkende best en hoop er verder maar het beste van! ! Als iedereen nou maar eens zijn stinkende best doet en zich naar eer en geweten aan deze taak wijdt dan komt het misschien helemaal goed met “onze bloedjes!