Jij hebt vast, net als iedereen, wel iets wat je echt vreselijk vindt om te doen! Iets wat je altijd probeert te vermijden en ten alle tijde uit de weg gaat met wat voor lullig excuus ook!
Nou voor mij is dat oa spreken in het openbaar!
Ik ben echt een mensen mens, en houd van praten en discussieren! Maar dan wel prive in besloten kring!
Jaren geleden heb ik dit ondervonden toen ik een presentatie moest geven voor mijn directe collega’s, meiden met wie ik elke dag werkte en waar ik prive ook mee omging! Appeltje , eitje zou je zeggen …nou NOT dus..!
Ik stond te trillen op mijn benen , met een hartslag van ver boven de 100, en ijskoude handen. Ik kon nauwelijks mijn attributen vasthouden en vergat de hele tijd te ademen zodat ik daar stond te brabbelen als een gepensioneerde atleet! Was me hier ondertussen zo van bewust met als gevolg dat ik vanalles vergat… een grote blammage dus!!
Conclusie.. NOOIT MEER!!
Ik heb dit ook de afgelopen 14 jaar succesvol weten te vermijden, ben diverse malen gevraagd om vergaderingen voor te zitten, heb andere functies binnen verenigingen geweigerd. Af en toe best jammer , maar allemaal voor het ‘goede doel’!
Tot afgelopen maand, toen we met het bestuur van de oudervereninging bezig waren met de voorbereiding  van een themaavond op school. Omdat het thema van de avond iets was waar ik in het ouderbulletin over had geschreven, vond men het wel zo logisch en leuk als ik de ouders welkom zou heten en een leuke speech zou geven over hetgeen waarover ik had geschreven…OEPS!
In plaats van weer een excuus heb ik ze toch maar van mijn kleine probleempje verteld!
Dat werd als snel weggewuifd en voordat ik er erg in had stond mijn naam al op het programma… ! Op hoop van zegen dan maar!
Nou daar stond ik dus gisteravond , ik had de hele dag mijn dictafoon volgeluld om terug te luisteren,  en omdat ik aan tijd gebonden was.
Nooit beseft dat 10 minuten speechen zo lang was…!
Op de trillende benen  in het begin na, en het af en toe  naar adem snakken ging het eigenlijk best ok!
De meer dan 100 ouders luisterden aandachtig en lachtten zelfs om mijn grapjes! Pas aan het einde, toen ik me ging realiseren dat ik nog leefde en het bijna volbracht had begon ik wat te stotteren!!!
Jeetje wat een kick was dat zeg, na afloop! Ik had het daadwerkelijk overleefd en kreeg nog complimenten ook!!
Misschien toch nog een carriere switch….?
Nou dat niet maar ik heb weer iets overwonnen en dat op mijn 41 ste! Kom maar op met volgende uitdaging want op dit moment kan ik de hele wereld aan! TROTS! Dit was een ware overwinning op mezelf!